عرفان های کاذب , فرار از عرفان

عرفان , در لغت به معنای شناخت است. و منظور از آن شناخت خداوند متعال است و عارف کسی است که خدا را بخوبی بشناسد . روشن است که انسان وقتی خداشناس شد , آثار آن در رفتار و گفتارش جلوه می نماید . بارزترین مصداق عرفان در امامان شیعه (ع) تجلی داشت . انسانهایی فانی در خدا , عامل به دستورات خدا , و. خیرخواه بندگان خدا . در عرصه های کار و فعالیت , تدریس و تبلیغ , سیاست و مدیریت حضور بسیار تعیین کننده ای داشتند و در عبادت و عبودیت , بیشتر از همه به خدا نزدیک بودند . ... اما در طول تاریخ و نیز در زمان ما. افرادی بوده و هستند که در لباس عرفان , خرافه پرستی و تخیل مداری و وهم انگاری را پیشه کرده اند و خود را مدعی عرفان می انگارند . این افراد خود می دانند که دروغ میگویند , اما تعجب از افرادی است که بدون بررسی و دقت. مرید این آدمکهای دروغین میشوند . شاید هلتش این است که بعضی ها می خواهند از " راه میان بر " به خدا برسند و نتیجه این میشود که به " بن بست " می خورند , آنانکه دنبال خدا و رسیدن به خدا هستند خوب میدانند که کسی بهتر از امامان نمیتواند. آنان را به خدا برساند . اما چرا به سمت ایمه و علمای راستین نمیروند بخاطر این است که برای " فرار از تکلیف " به خود دروغ میگویند . ... این بزرگترین ظلم انسان به خود است که بازیچه افرادی شود که خود بازیچه شیطان هستند ... عرفان حقیقی عرفان اهل بیت و علمای راستین است که بر پایه آموزه های دینی شکل گرفته و با علم و منطق راه خدا را به انسان نشان میدهد . امید است که بتوانیم با اقتداء به اولیاء الهی , در زمره عرفای راستین باشیم ,