علامه حسن زاده آملی و دلی که شکسته شد...

"آیت الله حسن زاده روحیه بسیار لطیفی دارند و از علمای وارسته می باشند.ایشان می گفتند: من از سالها قبل تابستان ها می رفتم روستایمان در اطراف آمل که خنک بود. معمولا شاگردان می آمدند. صبح ها درس و بحث داشتیم. برمی گشتم استراحت می کردم تا برای بعد از ظهر آماده شوم. به این خواب ظهر خیلی احتیاج داشتم. یک روز ظهر خواستم بخوابم بچه ها شلوغ می کردند. من عصبانی شدم. آمدم به بچه ها پرخاش کردم. بعد رفتم بخوابم دیدم خوابم نمی آید. با خود گفتم بابا اینها بچه اند باید بجگی کنند.چرا کم طاقتی کردی؟

رفتم شیرینی خریدم آوردم تا دل بچه ها را به دست آورم. اما دیدم دلی که شکست به این راحتی به دست نمی آید. به همسرم گفتم مسافرتی می روم. از آن محل آمدم آمل. از آنجا بلیط گرفتم آمدم تهران و از آنجا آمدم تبریز محضر استادمان آیت الله سید محمد حسن الهی طباطبایی(برادر علامه طباطبایی) که می گفتند اگر از نظر عرفانی و علمی از علامه طباطبایی بیشتر نداشت ، کمتر هم نداشت.

هنوز به تعارفات اولیه می گذشت که خود ایشان گفتند : راستی آقای حسن زاده! آیت الله قاضی طباطبایی (از عالم برزخ) از شما گله داشت.آیت الله قاضی از دنیا رفته بودند اما با بعضی از شاگردانشان در ارتباط بودند. آقای حسن زاده گفتند : گله ی ایشان چه بود؟! آقای الهی گفتند: آقای قاضی گله شان این بود که آقای حسن زاده با این کارهایش می خواهد خدمت امام زمان برسد؟؟؟!!! آقای حسن زاده می گوید من سرخ شدم. گفتم همان کاری را کردم که به خاطرش از آمل آمدم اینجا تا کمی دلم خالی شود و سبک شوم..."